Op het podium

Ik moet de oude walkman met het plastic litske aan mijn broek hangen. Dan op de knop met twee driehoekjes duwen. Drie, twee, een, start zeggen. Daarna op play duwen. Een aanloop nemen naar het grote bed. Koprollen. En zo snel mogelijk weer op de stop knop duwen.

Ondertussen regelt hij met een oude discman alle andere mysterieuze processen van de wedstrijd. Op die manier berekent hij onder meer de prijzen.

Eerst krijg ik een zilveren medaille. Dan een 'roste' medaille. Dan een gouden medaille.
Daarna krijg ik een zilveren chipke. Dan een 'roste' chip. Dan een gouden chip.

Ik hou van de volgorde. Ik hou ervan dat hij mij alles laat winnen wat er te winnen valt.
Ik hou van de wedstrijdregels die ik niet begrijp. Ik hou van het sérieux waarmee hij speelt.
Ik hou van hem.